ÇOK ÖZLEDİM

Kendimi 24 senelik hayatımda, ilk kez bu kadar yalnız hissediyorum. Canım sevgilim askerde, beni günde 4 bazen 5 kez arıyor ve ben yine de ağlamadan zırlamadan duramıyorum, yapayalnız hissediyorum kendimi.. Odama giremiyorum. Duvarlar üstüme geliyor şu anda. Eve girmek istemiyorum. Kendimi sokaklara atıyorum, dışarı çıktığımızda arkadaşlarıma yalvarıyorum eve girmeyelim diye..suratım asık. babam sürekli neyin var diyor.. annem halime üzülüyor.. ben sürekli ağlıyorum, şu anda ağladığım gibi.. sorunum kötü bir yere çıkmış olması değil, aksine, çok çok iyi bir yerde, bela mı arıyorum acaba, şükretmek yerine böyle ağlayıp zırlayarak?


Hayır, her dakika, şükrediyorum , iyi bir yerde olduğundan içim rahat ama çok özlüyorum onu. Uykudan uyanınca elim hep telefona gidiyor, hep aramak istiyorum, sonra ayılıyorum, hatırlıyorum askerde olduğunu..


En çok da uyumadan önce onunla konuşamamak koyuyor..Sesini duymadan uykuya dalamıyorum. Telefon açık, onun nefesini duyarak uykuya daldığım geceleri özlüyorum... Daha da 15 ay özleyeceğim..


Bugün "seninle uzun uzun sohbet etmeyi özledim aşkım" dedi. Ben de çok özledim, uzun uzun birşeyler anlatmayı ona, onu dinlemeyi.. Bir de sürekli "geçecek bu günler sevgilim" diyor.. Kendini çok iyi hissettiğinden değil, ben üzülmeyeyim diye..


Düşünüyorum da, o orada daha yalnız değil mi benden? Ne hakkım var bu kadar ağlamaya üzülmeye? O daha yalnız, daha zorluk içinde değil mi benden? Ama olmuyor işte, zorluğu çeken o, ağlayan ben.. Ne kadar zayıfım!


Nefret ediyorum kendimden şu an ve yine ağlıyorum.